Galeria Obok ZPAF, Plac Zamkowy 8, Warszawa
Wernisaż w czwartek 7 marca o godz. 18:30, ekspozycja do 4 kwietnia 2024
„Wszystko zmienia się (…) i wszystko jest powiązane.
Wszystko też powraca, ale to co powraca, nie jest tym, co przeminęło.”
Louise Glück
„Postscriptum” to fotograficzna inwentaryzacja znikającej rzeczywistości. Dychotomiczna narracja prac, prowadzona w formie dyptyków, łączy ze sobą przedmioty, przestrzenie i postać młodej kobiety. Granice kadrów stanowią specyficzne „pomiędzy” różnymi światami. Dosadna realność przedmiotów zderza się z emocjonalną, nierzadko fikcyjną, rekonstrukcją wspomnień. To właśnie na tej linii osadza się sens obrazowej opowieści. Opowieści o pustym domu, który wkrótce zniknie z przestrzeni bezpośrednich zdarzeń i doświadczeń.
Można pozbyć się rzeczy, zamknąć drzwi i zakończyć kolejny rozdział życia. Mieszkańcy domu odeszli. Wszystko się już wydarzyło. Jednak pustka, cisza i siła realnej nieobecności zatrzymują. Uaktywniają się intensywne emocje, pojawiają pytania. Retoryczne, ale ważne, może najważniejsze. Nie ma pośpiechu, jest spokój. Wyostrza się wrażliwość na to, co jeszcze pozostało. Jest miejsce na przyglądanie się i kontemplację. Rzeczy – atrybuty czyjejś tożsamości, wykazują swoją oczywistą nieprzydatność.
Obrazowe przedstawianie przedmiotów potrafi transponować zewnętrzność zwykłych, banalnych rzeczy w ich wewnętrzne sensy – od zaświadczania o codzienności, po moc symbolizowania.
Pozwala wyrazić przeżycia, odczucia, tragizm, ale i radość minionego życia.
Prezentowane dyptyki składają się z dwóch obszarów obrazowania - dokumentacji i kreacji. Przedmioty i elementy przestrzeni stają się tłem i punktem odniesienia do zapisu wewnętrznych przeżyć bohaterki. Granica „pomiędzy” jest umowna, tworzy znaczeniowy rezonans oparty na osobistych, zaszyfrowanych kodach pamięci. „Postscriptum” to swoista „fototerapia”, która umożliwiła przeżycie granicznego doświadczenia w sposób wnikliwy i akceptujący.
Wystawę uzupełnia zbiór mniejszych fotografii zgromadzonych w środkowej części galerii.
Są to niekiedy dosłowne, niekiedy symboliczne dokumenty, świadectwa wizyt do „miejsca” – bohatera cyklu.
One również stanowią swego rodzaju dychotomię – z jednej strony dosłownie opisują otaczającą przestrzeń, z drugiej prezentują obraz wewnętrznych stanów stymulowanych przez osobistą z „miejscem” relację.
Renata Woroniecka
Absolwentka fotografii na Wydziale Komunikacji Multimedialnej Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Wcześniej studiowała filozofię na Uniwersytecie Warszawskim.
Zajmowała się fotografią ilustracyjną, reklamową oraz fotoreportażem współpracując z wydawnictwami prasowymi, agencjami fotograficznymi i reklamowymi.
Od 20 lat zajmuje się edukacją wizualną w zakresie: teorii fotografii, komunikacji wizualnej oraz fotografii studyjnej. Pracuje jako wykładowca w Zespole Szkół Fototechnicznych w Warszawie oraz współpracuje z Katedrą Fotografii i Komunikacji Wizualnej Uniwersytetu Warszawskiego.
Jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików w Okręgu Warszawskim.
Oprócz pracy dydaktycznej pełni rolę kuratora wystaw i koordynatora projektów artystyczno-społecznych z udziałem młodych adeptów fotografii.
Swoje prace prezentowała na wystawach indywidualnych i zbiorowych. Realizuje autorskie projekty z obszaru fotografii kreacyjnej i dokumentalnej. Inspiracje czerpie z literatury i malarstwa, a motywami przewodnimi jej twórczości są przede wszystkim przestrzeń, przedmiot, pamięć oraz tożsamość. Wykorzystuje różne techniki obrazowania.
Więcej na stronie autorskiej.